ตอนที่ 1 ก่อนเป็นเด็กน้อย

            เด็กน้อยคนนึงเกิดในครอบครัวที่ยากจน อยู่ที่ภาคอีสาน ซึ่งรู้ๆกันอยู่ว่าครอบครัวของคนภาคนี้น้อยคนนักที่จะรวย แต่โชคดีที่พ่อกับแม่เค้าเป็นคนขยันขันแข็ง ขยันทำงาน เก็บเงิน หากแต่ย้อนไปในอดีตตอนที่เด็กชายคนนี้ยังไม่เกิด ซึ่งพ่อแม่เด็กน้อยเคยเล่าไว้ให้ฟังว่า..

แม่ไปทำงานที่ในเมืองกรุง ซึ่งตอนนั้นพ่อก็ทำงานที่เดียวกัน จึงได้เจอกัน และได้ครบกันเป็น ผัวเมีย พ่อทำงานเป็นลูกจ้างเค้า ส่วนแม่ก็ย้ายไปอยู่ด้วยกันค่อยเป็นแม่บ้าน อยู่ในห้องพักของหัวหน้าที่ทำงาน หลังจากที่ทำงานในเมืองกรุง เก็บเงินได้พอสำควร พ่อกับแม่จึงตัดสินใจกลับไปตั้งหลักปักฐานอยู่บ้านเกิดเมืองนอน เงินที่เก็บมาก็
สามารถสร้างบ้านเล็กๆได้ 1 หลัง พ่อแม่ของเด็กน้อยก็ทำไร่ทำนา

หาปูหาปลากินไปวันๆ ผ่านไปไม่นานนักจึงได้มีลูกชายนึงคน คือพี่ชายของเด็กน้อยคนนี้ พี่ชายก็ได้เข้าโรงเรียนแถวๆ บ้าน พอพี่ชายของเด็กน้อยคนนี้เรียนจบ ป.2 พ่อแม่จึงตัดสินใจย้ายมาอยู่เมืองกรุงอีกครั้ง การย้ายครั้งนี้เป็นการย้ายครั้งสุดท้ายของครอบครัวนี้ พี่ชายก็ได้ไปสมัครเรียน ที่โรงเรียนวัดแถวๆบ้าน ซึ่งไม่ใกลนัก ส่วนพ่อก็ทำงานเป็นลูกจ้างเค้าเหมือนเดิม แม่ก็ค่อยดูแลบ้านทำกับข้าวอยู่ที่แคมป์คนงาน ซึ่งรู้ๆอยู่ว่าแคมป์คนงานเป็นอย่างไง.. สังกะสี 5 ด้าน
ไม่ก็เอาอะไรมาปิดๆ แปะๆ ไม่ว่าจะผนังห้องหรือหลังคา พื้นก็เป็นไม้อัดเก่าๆ เอาเสื้อน้ำมันปู ให้เดินได้โดยไม่โดนเสี้ยนตำ มีเรื่องนึงที่เด็กน้อยคนนี้ฟังแล้วน้ำตาใหลคือ.. มีอยู่วันนึงแม่พาพี่ชายเดินเล่นไปเรื่อยๆ เจอรถขายลูกชินขับมา แม่จึงซื้อให้พี่ชาย 1 ไม้ลาดน้ำจิ้มด้วย พอพี่ชายกินหมดแล้วแต่ไม่ยอมทิ้งถุงใส่ลูกชิ้น แม่จึงถามว่า "อ้าวทำไมไม่ทิ้งไปละ.." พี่ชายเด็กน้อยยิ้มแล้วตอบว่า "ผมจะเอาไปกินกับข้าว..!!" เท่านั้นแหละน้ำตาแม่ซึมออกมาจากตา (ชีวิตของครอบครัวนี้ดูน่าสงสารและน่าอนาจใจมากๆ แต่มันยังไม่จบแค่นี้แน่ๆ) และก็อยู่อย่างงี้จนเวลา 5 ปี พ่อแม่จึง... (โปรดติดตามตอนที่ 2)